این کارشناسان تاکید می کنند که تا هنوز هیچ گونه رویداد تازه ای در سیاست خارجی پاکستان مبنی بر تمایل به همکاری با دولت افغانستان دیده نمی شود.
این در حالی است که حکومت جدید پاکستان به رهبری نواز شریف تلاش نموده تا به نوعی وانمود نماید که این کشور تمایل زیادی به همکاری با پروسه صلح افغانستان داشته و تاکید کرده که این کشور هیچ گونه رابطه ای با مخالفین مسلح نظام افغانستان ندارد.
سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی پاکستان نیز چند روز قبل در کابل گفته بود که حکومت این کشور، طالبان را کنترل نمی کند؛ با وجود تمام تلاش های آنان در پیشبرد روند صلح، هیچ ضمانتی برای به نتیجه رسیدن آن وجود ندارد.
اما عبدالطیف نظری کارشناس مسایل سیاسی این گونه اظهارات مقامات پاکستانی را ناشی از سیاست های دوگانه آنان در رویدادهای افغانستان می دانند.
آقای نظری در این باره می گوید: ” پاکستان هنوز هم از نظر لوجیستیکی ، از نظر تفکر استراتژیک و از نظر مالی به عنوان یگانه منبع حیاتی و کلیدی تمویل کننده طالبان ارزیابی می شود”.
این آگاه مسایل سیاسی تاکید می کند: ” آنچه در شرایط فعلی از سوی مقامات پاکستانی مطرح می گردد؛ به منظور فریب افکار عمومی در داخل افغانستان و حتا فریب افکار عمومی در سطح منطقه و بین المللی می باشد”.
وی هرگونه چرخش در سیاست خارجی پاکستان در قبال افغانستان را رد نموده بیان داشت که حکومت ملکی پاکستان هیچ گونه توانایی در تغییر سیاست خارجی این کشور را ندارند.
به گفته این استاد دانشگاه؛ تا زمانی که ژنرال های پاکستانی، ای اس ای و مدارس مذهبی این کشور با محدودیت جامعه جهانی روبرو نشود؛ هیچ نوع رویداد تازه ای در روابط دو کشور دیده نخواهد شد.
نظری به کارشکنی پاکستان در پروسه صلح افغانستان اشاره نموده و اظهار می دارد: ” پاکستانی ها تلاش می کنند، وقت کشی کنند تا روند صلح به سال ۲۰۱۴ وصل شود و آن زمان پاکستانی ها بتواند با دست بازتر و چانه زنی بالاتر طالبان را به قدرت برسانند و در واقع بخش هایی از افغانستان را به طالبان واگذار نمایند”.
به باور این آگاه مسایل سیاسی؛ روند صلح افغانستان به دلیل تعارض منافع متغییرهای داخلی و بیرونی با یک چشم انداز مبهم روبروست.
وی تاکید می کند؛ تا زمانی که متغییرهای تاثیرگذار بیرونی از جمله پاکستان و ایالات متحده در روند صلح افغانستان صادقانه با دولت افغانستان همکاری ننماید؛ هرگونه تلاش در روند صلح بی نتیجه خواهد ماند.
گفتنی است که پاکستان و امریکا همواره به عنوان دو کشور تاثیرگذار در پروسه صلح افغانستان مطرح بوده اند. پاکستان به دلیل نفوذی که بر طالبان دارد و ایالات متحده نیز همواره تلاش می کند ابتکار صلح را به دست گرفته و از یک طرف از روند صلح در راستای تحمیل موافقتنامه امنیتی بالای افغانستان فشار آورد و از سوی دیگر از طالبان به عنوان ابزاری برای پیشبرد اهداف استراتیژیک خود در منطقه استفاده نماید.