صبح روز سه شنبه همزمان با تدابیر شدید امنیتی و تهدید حزب مخالف یعنی "حزب مردم پاکستان"، انتخابات ریاست جمهوری پاکستان برگزار شد تا " ممنون حسین " نامزد مورد حمایت حزب حاکم "اتحادیه مسلمانان" به عنوان دوازدهمین رییس جمهور پاکستان انتخاب شود.
ممنون حسین که "وجیه الدین احمد" از حزب تحریک انصاف پاکستان را شکست داد، یکبار دیگر نشان داد که آنکس در اسلام آباد می تواند بر کرسی قدرت تکیه بزند که حمایت غرب را همراه خود داشته باشد. هرچند رییس جمهور سمتی کاملا تشریفاتی در پاکستان به شمار می رود و نمایندگان مجلس ملی، سنا و مجالس ایالتی رییس جمهور را انتخاب می کنند.
اما طالبان پاکستان اثبات کردند که تحت حمایت غرب می توانند هر گونه که بخواهند اقدام نمایند و در این بین دولت اسلام آباد نیز آنها را همراهی خواهد کرد. دلیل این مدعا فرار حدود 250 زندانی طالب از زندانی واقع در شمال غرب پاکستان می باشد.
دوشنبه شب طالبان در یک حمله سوری با نارنجک و اسلحه های سبک به زندان مرکزی در اسماعیل خان در ولایت خیبر پاختونخوا حمله کردند که پس از درگیری مختصری بین آنها و نیروهای امنیتی، این تعدادی زندانی موفق به فرار شدند.
فرار دسته جمعی طالبان از این زندان که در مرز با افغانستان قرار دارد و حدود 5000 زندانی در آن نگهداری می‌شوند، نشان داد که اگر آمریکاییها بخواهند برای ناامن کردن منطقه مورد نظر خود، می توانند دست به هر اقدامی بزند و هر تعداد طالب را که لازم باشد دوباره به صحنه بازی بازگردانند.
مؤید این مطلب اینجا است که سفیر آمریکا در کابل پس از مشاهده تعلل کرزی در امضاء پیمان امنیتی، تصریح کرد که کاخ سفید نمی تواند برقراری امنیت در افغانستان را تضمین کند.
جیمز کننگهم دیروز در نشست خبری درباره شرایط افغانستان برای امضای پیمان امنیتی از جمله تامین کامل امنیت و ثبات گفت: تا زمانی که افغانها خود امنیت کشورشان را تضمین نکنند، آمریکا و هیچ کشور دیگری نمی تواند امنیت افغانستان را تضمین کند.
جناب سفیر مدعی شد که کمکهای امنیتی و ادامه حضور نظامی آمریکا در افغانستان پس از سال 2014 میلادی با توافقنامه امنیتی میان دو کشور مرتبط است و امضا نشدن این توافقنامه برتعهدات آمریکا درقبال افغانستان تاثیر گذار خواهد بود.
این سخنان بیانگر این واقعیت بود که حامد کرزی مجبور است برای راضی نگه داشتن مقامات کاخ سفید، هرچه زودتر اقدامات لازم را انجام دهد، در غیر اینصورت باید با شکست و سرافکندگی دولت را بعد از سیزده سال خدمت، واگذار نماید.
هرچند که دولت کابل چندین بار اعلام کرده که برای امضای پیمان امنیتی عجله ندارد اما شواهد و قراین نشان می دهد که کرزی قصد دارد تا بصورت پنهانی خود را مدافع منافع ملی نشان دهد و از طرف دیگر خواسته های غرب را نیز برآورده سازد.
یکی از این تصمیمات جناب کرزی زمینه سازی برای برگزاری مجلس بزرگان یا همان لویه جرگه در 25 عقرب است که برگزار کنندگان آن تلاش می کنند تا نظر همه بزرگان کشور را برای امضاء این موافقتنامه مساعد نشان دهند.
در حالیکه چندین لویه جرگه قبل نشان داده که هرگز خواست و نظر مدعوین در تصمیم نهایی، لحاظ نمی گردد و همان چیزی تصویب می گردد که برگزار کنندگان مجلس بزرگان از قبل آنها را تصویب کرده اند. از طرف دیگر برای تایید موافقتنامه نهایی با آمریکا، نظر مجلس نمایندگان و مجلس سنا مهم می باشد و نیازی به لویه جرگه نیست اما حامد کرزی به این مطلب هیچ توجهی ندارد.
نگرانی دیگری که اپوزیسیون درباره برگزاری لویه جرگه دارد این است که مبادا ادامه ریاست جمهوری کرزی در آن مطرح شود و انتخاباتی در سال آینده برگزار نگردد و نهایتا هم کرزی همه تصمیم ها را به پای لویه جرگه بیندازد!!! که البته در این کشور بی در و پیکر هیچ چیز محال نیست.
به هر حال نکته مهم در این مطلب آن است که با اتفاقات مذکور، کاخ سفید عنوان کرد که اگر مراحل امضاء پیمان استراتژیک آنگونه که ما می خواهیم پیش نرود، عواقب آن بر عهده خودتان خواهد بود.