اجلاس دو روزه وزرای خارجه کشورهای عضو ناتو در بروکسل در حالی دستور کار اجلاس سران را در سال آینده در انگلستان مورد بررسی قرار می دهند که امضاء پیمان واشنگتن – کابل این نشست را تحت تاثیر خود قرار داده است.
وزرای خارجه ناتو با توجه به تغییر سیاست ماندگاری نیروهای آمریکایی در افغانستان در سال 2014 میلادی و عدم امضای نهایی توافقنامه امنیتی بین آمریکا و دولت کرزی و اخبار ضد و نقیض در تاخیر برگزاری انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در حمل 1393 و سرنوشت نامعلوم مذاکرات صلح با طالبان، با آینده ای مبهم روبرو هستند که اهمیت نشست امسال را دو چندان می کند.
غرب طی این روزها حامل پیام های تهدید آمیزی برای کرزی صاحب بود و برخی از مسوولین بی نام ناتو اعلام کردند: در صورتی که توافقی بین افغانستان و آمریکا وجود نداشته باشد، احتمالا ماموریتی برای پس از سال 2014 برای ناتو و حامیان بین المللی آن وجود نخواهد داشت و سیاست رهاسازی بحران افغانستان و سرزمین سوخته را به یادگار خواهند گذاشت.
مطلبی که بیشتر به یک تهدید و گروگانگیری شبیه بود تا شاید بتوانند با قطع کوتاه مدت کمکها و تهدید مبنی بر عدم همکاری، خواسته های خود را عینیت بخشند و به کابل تحمیل نمایند که خروج آمریکاییها از افغانستان بزرگترین زنگ خطری است که تاریخ کشور ما تا به حال به خود دیده است.
این موضوع زمانی روشن تر می گردد که بدانید روز گذشته جناب فاینشتاین رییس کمیته اطلاعات آمریکا مدعی شد: بازگشت طالبان به صحنه حاکمیت پس از خروج نظامیان خارجی از افغانستان، حاصل اشتباه جبران ناپذیر کابل در امضاء نکردن توافقنامه امنیتی با واشنگتن است.
این مقام مجلس سنای آمریکا گفته است: گزارشات پنتاگون نشان می دهد که هم اکنون طالبان آمادگی دارند تا شصت درصد خاک افغانستان را تحت سلطه خود قرار دهند. لذا اکنون که جناب کرزی با عصبانیت زیاد خود در تصمیم گیری دچار مشکل شده است، باید بدانند این یک نگرانی بزرگ است زیرا طالبان در موقعیت برگشت دوباره قرار دارند و نیروهای امنیتی افغانستان نیز توان فراهم ساختن هزینه جنگ با این شبه نظامیان را ندارند!!!
هر شخص منطقی ای به راحتی در می یابد که اینگونه سخن گفتن مقامات آمریکا و تهدید به قطع منابع مالی، چیزی نیست جزء آوردن فشار به دولت کابل برای امضاء هرچه سریعتر این پیمان. گویا اکنون متوجه می شویم که جناب مجددی رییس جرگه مشورتی چرا اینقدر اصرار داشت تا این پیمان هرچه سریعتر امضاء گردد زیرا این تهدیدات و تمهیدات قبلا به سمع و نظر ایشان و دیگر شرکت کنندگان جرگه رسیده بود.
ولی افسوس کسی نیست از این عالجنابان آمریکایی بپرسد شما به همراه 150 هزار نیروی نظامی پنجاه کشور جهان دوازده سال در افغانستان چه غلطی می کردید که بعد از صرف این همه هزینه، اکنون طالبان آمادگی تصرف 60 درصد از خاک کشور را داشته باشند و ارتش ملی افغانستان هزینه و توان مقابله با آنها را نداشته باشد؟
معلوم می شود که هدف شما از آمدن به افغانستان در سال 2001 نابودی طالبان و ساختن افغانستانی قوی و مقتدر نبوده بلکه برای عیاشی و غارت آمدید که بعد از دوازده سیزده سال اکنون وضعیت ما اینگونه است و شما اینقدر به خود می نازید. از طرفی چه تضمینی وجود دارد که کاخ سفید بعد از این ده سال زمان تعیین شده برای پیمان همکاری، دوباره همین بهانه ها و تهدیدها را مطرح نکند و نخواهد پنجاه سال دیگر به غارت خود ادامه دهد.
خدا می داند تمامی کسانی که با امضاء این پیمان همکاری مخالفند (که این روزها مجبور به امضاء آن هستیم)، نه از روی تعصب و نه از روی غرور است. بلکه آمریکا را می شناسند و با فریبکاری ها و حقه بازی های بزرگترین استعمارگر دنیا آشنایند.
هرچند این روزها هرکس دم از مخالفت این پیمان زد، جاسوس خوانده شد ولی گفته های مقامات آمریکا در این چند روزه اثبات کرد که مقامات کاخ سفید هرگز با ما حسن نیت و صداقت نداشتند و برای رسیدن به خواسته ها و منافع بیشتر خود است که اینقدر دست و پا می زنند.
حال هم اگر مجبور به امضاء این توافقنامه شدیم، خوب شد لااقل دورنگی و مکارگی دولت جناب اوباما بر همگان روشن گردید تا بدانیم با چه کسانی قرار است پیمان همکاری و عقد اخوت ببندیم.