بحث بر سر مصونیت قضایی سربازان امریکایی حاضر در افغانستان نیست که اگر می بود هم بحثی در کار نمی داشت به گونه ای که مردم ملکی دوام و بقای خود را در دوام و بقای رژه سربازان غربی بر خاک کشورمان می دانند و جز این هیچ تضمینی برای عدم فرار از افغانستان را نمی پذیرند.
بحث بر سر دادخواهی از غیرنظامیان کشته، معلول و آواره شده افغانستانی توسط طالبان از یک سو و نیروهای ایتلاف بین المللی ناتو از سوی دیگر هم نیست که اگر می بود هم بحثی در کار نمی داشت چرا که در حکومت 13 ساله دست نشانده تقدیری جز این برای مردم ملکی در نظر گرفته نشده بود.
بحث بر سر حقوق بشر و اعاده حیثیت زنان و کودکان و پیر و جوانان قربانی شده در افغانستان به جرم افغانستانی بودن و نداشتن خویشاوندی با دولت یا ثروت بادآورده هم نیست چرا که حقوق بشر ثابت ساخت 13 سال دستمایه دزدی ها و خیانت ها و جنایت های استکبار در قلب آسیا شده است و دیگر هیچ!
بحث صرفا بر سر مبهم ماندن و نامفهوم بودن آمار تلفات غیرنظامیان کشته و مجروح و آواره شده از روستاهای دوردست تا مرکزی ترین شهرهای افغانستان به دستان نامبارک مخالفان مسلح و نیروهای ناتو است بدان معنا که سازمان عفو بین الملل پرده از جنایات خاموش امریکا در افغانستان برداشته است.
این سازمان طی گزارشی اعلام داشته هزاران زن و کودک و پیر و جوان بی دفاع افغانستانی در دورافتاده ترین نقاط کشور توسط سربازان 57 کشور جهان در افغانستان کشته و زخمی و بی جا شده اند که برای این جنایت خاموش نه پرونده ای به جریان افتاده و نه حتی آمار دقیقی از آن به حکومت اعلام شده است.
در همین راستا جنرال عتیق الله امرخیل سرلشکر سابق ارتش، به کمک سازمان عفو بین الملل شتافته و مدعی شده است که سربازان ناتو به سرکردگی امریکا با پیشرفته ترین سلاح ها و کمترین خطای ممکن، عامدانه و آگاهانه از عدم پیگیری قضایی جنایات شان، خانه های مردم ملکی را هدف تیرباران و رگبار گلوله های خود قرار می داده اند.
صرف نظر از اینکه چرا چنین گزارشات و اعترافاتی و پرده برداری هایی در این زمان حساس انتقال قدرت و تهدیدهای مکرر ناتو به ترک سریع و کامل افغانستان بیان شده است (که قطع یقین حساب شده است) به وضوح بیانگر ضرورت عدم مصونیت قضایی سربازان جنایتکار امریکایی در افغانستان می باشد.