افغانستان از جمله کشورهایی است که در اکثریت قریب به اتفاق موارد آن، هیاهو و جنجال هایی که نشأت گرفته از حواشی زاید امری اداری، کاری اجتماعی یا رخدادی سیاسی است بر اصل و متن و ستون اصلی سایه می اندازد و گاه حتی آن را محو می نماید.
بدین ترتیب است که همواره همه جا مساله یا مسایلی برای جنجال های تبلیغاتی و تجاری در جامعه جریان دارد و مردم ملکی و نهادهای مدنی و رسانه ها و مطبوعات به سرعت و شدت بر چیزی می تازند و یا به چیزی می نازند.
این درحالی است که در واقع کاری از پیش برده نمی شود و سوء استفاده از آزادی بیان برای فروش بیشتر، همگان را وادار به موج سواری بر روی "هیاهو برای هیچ" می کند به گونه ای که خود پروژه یا پرونده از دور عملی خارج می گردد.
در قضیه ورشکستگی مفتضحانه کابل بانک با دست داشتن بلند پایه های ارگ نشین و اقوام و اقارب حکومتی نیز هم مختومه اعلام شدن و بی نتیجه ماندن این پرونده و هم به جریان انداختن مجدد آن همین حواشی زاید مانع از به ثمر رسیدن هدف غایی و نتیجه نهایی است.
از لحظه ای که اشرف غنی احمدزی رییس جمهور دولت وحدت ملی فرمان بررسی دیگر بار متهمان اختلاس کلان کابل بانک را صادر کرده تا هم اکنون انواع و اقسام اظهارات و افاضات پیرامون هدف وی، چگونگی روند آن و نسبت متهمان با حکومت پیشین باز نقل محافل و مجالس شده است.
از این رو، کوچکترین سکوت یا سخنی، سکون یا حرکتی، کنش یا واکنشی از سوی نیروهای امنیت ملی، روسای جمهور و اجرایی دولت وحدت ملی و دادستانی کل زیر ذره بین تیره و تار مردم ملکی قرار گرفته است.
مثل جامعه امروز افغانستان مثل دعوایی بین دو نفر بر سر مالی است که دیگران را نیز به دور ایشان جمع می کند و با دخالت های نابجا یا قضاوت عجولانه تجمع کنندگان آنچنان درگیری لفظی و فیزیکی شدت می یابد که دو نفر با یکدیگر صلح و مشغول وساطت میان دیگران می گردند.
با تاسف آنچه که درخصوص مختومه یا مفتوحه بودن پرونده کابل بانک تاکنون مورد غفلت واقع شده است نه دالرها و افغانی های به یغما برده شده بلکه عزت و اعتباری است که نزد جامعه جهانی از بین رفت و دیگر هرگز برنمی گردد...هیهات!