در جریان سفره دو روزه رییس جمهوری افغانستان به پاکستان، نواز شریف نخست وزیر این کشور متعهد شد تا از اقدامات دولت وحدت ملی برای به پای میز مذاکره کشاندن طالبان حمایت کند تا به قول خودش یک افغانستان صلح آمیز، با ثبات، متحد و رو به ترقی ایجاد شود.
جناب اشرف غنی نیز خواستار تلاشی مشترک برای سرکوب افراط گرایی در هر دو کشور شد و گفت: هرگونه بی‌ثباتی در پاکستان ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و هرگونه بی‌ثباتی در افغانستان شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد پس ضرورت آغاز فصل جدیدی از همکاری ها بیش از پیش است. به همین دلیل هم نباید بگذاریم گذشته ها، آینده را از بین ببرد.
جناب اشرف غنی در سه سفر اخیر خود به عربستان سعودی، چین و پاکستان نشان داده که در تلاش است تا در تمامی مکان‌های درست برای خود دوست پیدا کند تا بگوید خواستار یک آغاز تازه است. اما ایشان باید بداند که مساله به این سادگی نیست که در تعارفات دیپلماسی و سیاسی مطرح می شود.
اینکه بتوان مساله تروریزم و افراط گری که در منطقه وجود دارد را از طریق این نوع مذاکرات از بین برد، جز تعارفات سیاسی که جناب اشرف غنی در آن تبحر دارد، چیز دیگری نیست. دلیلش هم این است که مساله فرقه گرایی در پاکستان ناشی از رشد گروه های افراطی است که فرقه گرایی و مشکلات امنیتی را ایجاد کردند.
طالبان از دید افغانستان یک گروه ترویستی است در حالی که پاکستان این نظر را ندارد و آنها را جهادگر تلقی می کنند و از سوی دیگر گروه طالبان که علیه پاکستان می جنگند از نظر پاکستان تروریزم هستند اما از نظر افغانستان تروریزم محسوب نمی شوند بنابراین یک برداشت واحدی از مقوله تروریزم و افراط گری وجود ندارد.
دست دوستی پاکستان به سوی اشرف غنی بدین جهت از است که درحال حاضر فشار روی کشور پاکستان از جانب آمریکا زیاد است و باید به هر طریقی گروه های افراطی را از بین ببرند و حداقل آن تلقی را که دیگران دارند مبنی بر اینکه دستگاه امنیتی ارتش از آنها حمایت می کند را کاهش دهند. ولی تجربه اثبات کرده که هنوز نشانه های قوی که ارتش پاکستان بخواهد از سیاست جهادی خود علیه هند و افغانستان دست بردارد تاکنون وجود نداشته است.
لذا یک راه برای دولت افغانستان بیشتر باقی نمی ماند، آن هم اینکه اگر اشرف غنی بتواند مستقیما با شرکای منطقه ای خود مذاکره کند و پاکستان هم بتواند خود را از تروریست ها جدا کند، آنگاه رهبران سنتی طالبان می توانند به بازیگران مشروع و قابل قبول در عرصه سیاست و جامعه تبدیل می شوند. با این توضیح که اگر یک اراده سیاسی قوی در کابل و اسلام آباد برای همکاری و کنترل گروه های افراطی شکل بگیرد و اگر هماهنگی بین دو کشور وجود داشته باشد، واقعا شرایط تغییر می کند.
اگر پاکستانی ها واقعا از حمایت طالبان دست بردارند در آن صورت شرایط برای اینکه طالبان هم مانند حزب اسلامی وارد روند صلح ملی شوند، زیاد است به این نحو که آنها تبدیل به یک حزب سیاسی شوند و با مشارکت در انتخابات بخت خود را برای بازگشت به قدرت آزمایش کنند.
اما ظاهرا تمام این گفته ها مانند گذشته در حد شعار باقی می ماند زیرا جناب سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی و امور خارجه نخست وزیر پاکستان پس از دیدار با اشرف غنی صاحب در گفتگو با خبرنگاران گفت که پاکستان نمی تواند طالبان را مجبور به صلح با افغانستان کند.
وی با اشاره به فرصت موجود برای بهبود روابط کابل-اسلام آباد خواستار ابتکار عمل دولت افغانستان در روند مذاکرات صلح شد و قطر، ترکیه یا چین را از جمله مکان های احتمالی برای مذاکره با طالبان برشمرد.
یعنی دقیقا یکی به نعل کوبید و یکی به میخ. باشد تا ببینیم جناب اشرف غنی با این همسایه دلسوز چه می کند آیا وی می تواند برادران ناراضی کرزی که اکنون مخالفین سیاسی اشرف غنی شده اند را به آغوش مردم افغانستان بازگرداند یا خیر؟